De Kall mähnt: Mønnema Apatschä

Heer uff Kall, nää, du da dess nädd øø“, hodda gsacht, de Wänna, wie isch äm fazehlt habb, dass isch wass iwwa Apatschä schreiwä will. „Häng disch nädd noi in die Winnetou-Debaddä, lossä’s, Kall, glaab ma, s’iss bessa! Heer uff, kriggsch blooß Ärga!“ Isch habb ganädd gäwissd, wovunn de Wänna rädd. Isch wolld doch ganix iwwa de Winnetou, sunnern bloß wass iwwa dänn Räppa schreiwä, dänn „Apache 207“, vunn dämm doch so viel die Rädd iss. Dass isch misch so free, dass neilisch beim Konzärt in de SAP Aräna rauskumme iss, dass der ganädd in Lumbähafe geborä iss, sunnern in Mønnem! Dess iss doch subba, sag isch zum Wänna, dass mir jetz doch widda ä singändäs, gønz polidisch korrekdäs Schtadtmaskottschä – sogaa midd Migrationshinnagrund – hawwä, dess unsann Ruf als musikalischi, offini Schtadt in die Welt naus tragt. Ään neiä Søhn Mønnems sozusagä, jetzt wo ma weeß, dass der bloß driwwä uffgewachsä, awwa nädd geborä iss.

„Unn der nännt sich Apatschä?“, frogt de Wänna unn runzlt die Schdärn. „Männa, isch kumm do nimmi midd“, mischt sisch de Häbädd oi unn schittelt de Kopp. „Dänn Nømä wärd der sich gew-wä hawwä, bevor der gønzä Zierguss hochkummä iss“, mähnt de Wänna, und isch saag: „Der wärd domit uff sowas wie Ausgränzung, soziale Reservadä unn vamointlisch ,Wildä’ unn so Sachä schunn øschpiele wollä...“ De Häbädd nadierlisch glei: „Aha – unn dønn geht dess? Iss doch trotzdem kään indigänä nordømerikønischä Uroiwohna, die wo friah bei uns Indiøna kheeße hawwä, odda?“ De Häbädd rädd sich um Kopp unn Kragä: „Däbei hedds in Mønnem friah sehr viel Apatsche-Reservate gewwä, die Neggawies, øm sechsdä Bau hinnä, die Reiß-Insl, die Au odda a rund um de Kallschdärn – wo iwwa-all Mønemma Bøngard ,Indiønaläs’ gschpielt hedda, dess wer imma zugunschdä vunn de Apatschä ausgøngä...“ Unn schunn sinn ma nimmi beim Wänna øn de Thek, sunnern in Deifels Kisch. De Wänna guckt misch ø: „Unn, Kall, hawwisch da nädd gsacht, heer uff?“

Kontakt: kall@mamo.de