Dodefir nädd?

Isch mähn, eigäntlisch heer isch’s jo gønz gärn, des friesisch herwä Norddeitsch, dess isch do owwä in Frieslønd beim Kurä allädaag heer. Die kennä jo nix defir, dass de liewä Gott ihr Platt hodd kwasi ausschderwä lossä. Dass isch do owwä uff Reha a øwänds um neunä noch mit „Moin!“ begrießt wärr, hawwisch Eisch schunn fazehlt. Heit geht ma awwa änn weidarä Restposchdä vunn Platt dursch de Kopp: Wønn disch do howwä fär was bedønksch, kummt wie aus de Pischdool gschossä die Heeflischkeitsøntword: „Daafür niiich!“

Moina Beowachdung nooch, iss dess nooch „Tschüüüüß!“ unn „Moin“ de driddä Exportschlaga, dennsä vumm Platt ins „Bundäs-noochrischdä-Hochdeitsch“ gelønd hawwä. Dess geht dønn iwwa Sylt nooch Hømburg in die Großschtadt durschs „Tor zur (Noochrischdä-)Welt“ in alle deitschä Wøhnzimma. Unn schunn heersch uff jeden Dønk: „Dafür nicht!“ Bei uns heeßd dess nadierlisch ønnarschda, also rischdischa: „Schunn gut“, „kä Ursach’“, „awwa gärn!“, „hawwisch gärn gemacht“, „isch bitt’ disch!“, „fä disch doch imma“ odda (gønz vornä midd däbei) „kää Problääm!“ Känna kääm awwa uff die Idee, „dodefir nädd“ zu sagä, odda? Wahschoins weil dess klingä deed, wie ä isländischi Prinzessin nømens „Dodefir“, unn Islønd iss halt weit weg, geographisch wie schproochlisch.

Ma meeßd, also mir Kurpelza missdä a mol so än Export-Ku londä: Sisch ä Johr uff Rathaus-Koschdä zum Gosch odda ins Gogärtschä nooch Sylt odda äfach in die Hømburga NDR-Kønndin hoggä - unn imma beim Nausgehä „Alla dønn!“ plärrä. So løng, biss sisch dess deitschløndweit durchsetzä duud: So løng bis Miosga, Riewa, Daubner, Rakers unn Co alle Øwänd sagä: „Alla dønn – und nun zum Wetter!“ Also mir wer’s dess wert!