So ään Schwetza!

Isch weeß jo nädd, wie’s Ihnä unn Eisch geht, awwa s’gibt Typpä, do reißt’ma die Hutschnur. Awwa imma de Reih nooch. Normalweis kønnsch dass jo so ä bissl aussuchä, midd wämm de wass zu duä hawwä willsch unn midd wämm nädd – also außa bei de Vawøndschaft unn im Gschefd nadierlisch. Awwa als ob dess Eländ nädd løngä deed, kummsch als a in Siduazionä, wodä buchschdeeblisch „naus kännsch, wo kä Loch iss.“ Und dess iss gänau dess Probläm. Wønnde nädd nauskummsch aus dämm Schallkreis vunn dämm Schwetza, so äm Daua-Sända unn Dummbabbla, sagä ma mol innäm Flugzeig odda im Reisäbus. Du bisch dønn uff Gädeih unn Vadärb däzu vadunnärd, dämm odda derä ihr, pardong, saudummäs Gebabbl Schtund um Schtund øzuherä. Isch krigg zwee mol die Grätz, wønn dä ganädd wegheerä kønsch, weil Daua-Sända zu alläm Elend meischd a noch Laudschrpäscha sinn! Neilisch bin isch mol Zug gfahrä, Mønnem-Hømburg. Wilhelmshee war’s vorbei, also middä Hutschnuur. Øgføngä hawwisch middäm Klassika aus Kinnadagä: „Tschulischung, wissä Sie, wo der Schlissl iss?“ Der mähnt nadierlisch: „Wie bitte, welcher Schlüssel?“ Unn isch leeg los: „Der Schlissl, zu dämm Schrønk, wo der Schpaadä drinn schteht, um dänn Bus auszugrawä, wo die Leit drinnhoggä, die dess inträssierä kängt, wass Sie do vazehlä! Mähnä sie eigändlisch, dess will irgändjemond wissä, wass Sie do seit iwwa zwee Schtund ohnä Punkt unn Komma vunn sisch gewwä, noch däzu innarä Lautschdärk als weräsä Schtadionschprescha beim Waldhof?“ Nooch ä bissl Gezänk war dønn awwa Ruh. Isch mähn, immahie war dess jo noch däzu ä Ruhä-abdeil. Dä Häbbäd, ma wissä, der hodd Närvä, macht’s gønz ønnarschda. Der schteht uff unn macht ä Øsaag: „Achdung, Achdung, der Alläunnahalda in Wagä siwwä wärd gebedä, sisch umgehänd beim Zugfihra zu meldä. Unns liggä Beschwerdä vor. Dä ønnara Mitreisendsendä gfallts Progrømm nädd. Døngä fär Ihr Uffmärksømkeit!“ Dønn iss a schnell Ruh, mähnt de Häbbäd...

Kontakt: kall@mamo.de