Die Schtadt kehrt famewelt!

Isch persähnlisch hab jo nix gegä audofreiä Innäschtedt, gell, nädd dassda mähnt. Awwa die Gschischd, die de Häbädd neilisch fazehlt hodd, die muss isch eisch unn Ihne doch weidagewwä. Unsarn Häbädd will sømsdags ubedingt middäm Audo in die Schtadt fahrä. Dess deeda midd soinara Fraa schunn imma so machä – unn färdisch. Parkä deeda, vielmehr hodda, halt eisch feschd, „imma vornä uff de Fressgass“. Midd zwee Audoschlissl weräsä unnawegs gewesä, er unn soi Fraa. Er wer zu de Lewensmiddl unn soi Fraa vor, uff de Maakt niwwa. Do hedd känna uff de onnarä waddä missä, s’Zeig hoddma in de Koffaraum, gedroffä heddäse sich dønn beim Siedløndhaus – uff än Woi im Schdeä – odda beim Grimminger uff än Kaffee. „Dess iss jetz awwa alles nimmi drin“, mähnta, de Häbädd, weil ma nimmi middäm Audo in die Schtadt noi soll.

„Uff de Fressgass därfsch disch nimmi hieschdellä, do iss jetzad gønzjehrisch Schpärrmill!“, mähnt de Hebädd iwwa die neimodern „Stadtmöblierung“ in de friarä Parkbuchdä. Do hedd schoints änna gemähnt, „die Schtadt kehrt famewelt“, lacht de Häbädd iwwa soin eigänä dabbische Witz. Weh duä deed dess uff jedän Fall, zumindescht in de Aagä, wass die do øn Kischdä unn Blummäkiwwl unn Bänk, kreiz unn quer, deils noch uff Paleddä uff die Gass nausgschdelld hawwä: „Muss dønn dess soi?“

Unn isch saag: „A wer fahrd dønn heidzudaag noch middäm Audo in die Schtadt? Känn Mänsch, außa dir!“ – „Doch, de Owabirgameeschda, awwa der wärd gfahrä!“ Do missä alle zwee lachä. Awwa im Ärnschd: Dursch dess johrelønge Parkä deeda do Leit kennä, Gschefdsleit unn a Øwøhna. Die Änd heddäm fazehlt, dassä jetz ä neiäs Hobby hedd: Sie deht vumm Fenschda aus die Raddä zehlä, die midd Resdä vunn Dönna unn Fischbreedschä unna die Paleddä witschä, um in Ruh Middag zu essä.

„A, pfui Deifl, Häbädd“, saag isch, „fazehl ma doch kä Horror-gschischdä unn fahr doch äfach ins Parkhaus!“ Awwa unsa Häbbäd, der iss haldämol gschbreschisch – unn geizisch a...