Owacht! Øn Woihnachdä därff känna vagessä wärrä! - die freie kurpfälzische Übersetzung

Mannheim. S’war middä in de Nacht. Isch bin uffgewacht, weil isch wass kehrt hab. Hald misch fä dabbisch, awwa isch hedd schwörä kennä, dass do ä Zieg gemeggatt hodd. Hab isch ma dess oigebild, odda getroimt? „Ä Zieg in moim Schlofzimma? So änn Bleedsinn!“, denk isch unn bin widda oigschlofä. Nooch ner Weil heer ischs widda – unn ä Schdimmschä däzu: „T’schuldischung, dass isch disch middä in de Nacht schdeer.“ Isch glaab, misch laust än Aff, misch tritt ä Pferd – schdeht do ä Zieg vorm moim Bett unn glotzt misch midd große Aagä oh. Bisch du escht odda troim isch noch? Ä Øntwørt hawwisch känni kriggt, awwa wie ischarrä niwwa ins Fell løng, dänk isch: „Hajoo iss die eschd!“ „Isch will da ä Gschischd vazehlä“, mähntse. „Willsch do schdehäbleiwä odda disch zumma’ herleegä?“ (Die hedd jo bschdimmt schä warm gewwä.) Awwa nää, uff de Ballgøng wolltse naus bei derrä Kellt, do känktse bessa in de Himml unn die Schdärn guggä. Unn in ihr Ainnarungä zurigg biss zu när gønz besunnarä Nacht. „Dess kønn dauerä“, dänk isch, zieh ma moin Joppä unn die Schdiffl ø – unn nämma än Debbisch mit naus.

Än Schdall voll Viehscha

Dønn guggtsä nooch owwä unn føngt ø: „Sachä mol, Kall, hosch du in dämm Schdall jemools ä Zieg gsehä, hä?“ Isch hab glei gewisst, wassä mähnt: Bethlehem! Ehrlisch gsacht: „Vunn Ochs unn Esel weeß isch nadierlisch, awwa vunnarä Zieg, nää!“

Do guggdsä widda in de Himmel unn wärdd jetz ä bissl lauda: „Awwa s’war äni debei im Schdall, glaab ma – unn dess willisch jetz ändlisch ämool loos wärrä! Ä Zieg hodd nämlisch domols, also in Zeidä bevor dess Neiä Buch gschriwwä worrä iss, dess ma schpeeda dønn „Frohi Botschaft“ unn Evangelium keeßä hodd, in jedämm Haushalt däzugekehrt. Mir warä Lebänsmiddlproduzänt Numma äns! Drei Lidda Milsch øm Daag hawwä mir gewwä, vaschdehsch? Wass glawän die, vunn wass die friah gelebt hawwä, hä? Vunn uns Ziegeä!“ Isch eil misch, „Saachblooß“ unn „Hajoo, hajoo“ zu sagä, weil isch märg, dass sisch moi goldischi Zieg ä bissl uffregä duud. Awwa sie macht glei wida: „Unn sollisch da wass sagä? Gschlacht unn gessä hawwä se uns anoch, so sieht’s nämlisch aus! Unn wønn ma hie warä, hawwä se aus unnsara Haut Klamottä und soga Thora-Rolle gemacht, so war dess sellämols. Dess kønsch beim Moses noochlesä, wønns nädd glaabsch!“ Schnell sag isch „A doch, nadierlisch glaab isch da dess! Awwa in dem Schdall, warä doch schunn a Ochs unn Essl däbei, odda?“

Rummgschdønnä sinnse!

Do meggadsä die Zieg: „,Däbei gewesä’ iss die rischdisch Fømulierung. Hosch schunnämol vunnäm Ochs gelesä, der Milsch gibt, hä? Odda äm Essl, der jo bekønndlisch kä Esselin iss. Rummgschdonnä sinnse die zwee Käll unn hawwä Maulaffä feil khaldä, während der Josef – so heeßda doch?“... „im Neiä Buch schunn, awwa Seppl odda Sepp heeßda do bei uns“, ruf isch schnell däzwischä ... „Allaa guud, während der Sepp die Rivkah, so hodd se kheeße die Zieg, gemolgä hodd, damit er unn die Maria wass im Magä khappt hawwä øm Heilisch Øwänd. Die Maria hodd jo des klänä Biwl schdillä missä, nädd wohr.“

„Allahønd!“, sag isch unn mach dänn Fehla, nooch de Ängl unn de Hirdä zu froogä. „Hajoo warä die do, awwa heerma uff mit dännä. Vumm Hosjønna-Singä unn Fligglschlagä iss noch niemønd satt worrä. Mit dä Hirdä iss genau so ä Gschischdd: Die hawwä gänau gewisst, dass mir a debei warä. In ihrä Herdä hawwä se imma a Ziegä drunna khappt, gemischd warä mir. Im Schdall warä mir näha drøh an dämm himmlischä Kind. Awwa hinnaher hawwä die uns nädd vorkumme lossä, weil ma nädd so schää aussehä wie „Scheefschä Wolgä“, a als nädd so „lømmfrømm“ sinn wie die Wiedakäua unn hald ä bissl eigäwillischa sinn.“ Korzi Paus, kläälaut hinnaher: „Unn weil ma als ä bissl schdräng rischä.“
Ich dedschällse ä bissl, die guud, oigschnabbt Seel, weil isch dess allahønd finn, wie die Ziegä aus derrä Woihachtsgschischd rausgflogä sinn. „Habt ihr kä Gewärkschafd, än Botschafda in Røm, än Zweckvabønd biblischer Figurä odda sowass?“ Do guggt se traurisch unn schiddlt de Kopp: „Mähnsch, dess bringt noch wass nooch zweetausend Johr?“ „Ajo, isch saag da, die Heidi unn isch, mir sorgä däfir, dass eier wohri Gschischd verbreit wärd, vaschproche, weil gønz beschdimmt grad øn Woihnachdä niemand vagessä werrä därf!“

Wie isch zu ihrä nunna gugg, isse fort, moi kläni Zieg. Isch steh allä uffm Balgøng unn frier. Wie isch nuff øn de Himmel guck, blingä die Schdärn ä bissl hella – mähn isch...

Hier geht's zum hochdeutschen Original von Heidi Herborn.